1. Studies & de tocht door Europa
2. WOII fnuikt de carrière van de jonge Jacobsen
3. ‘Architect’, geen ‘designer’
4. De Mier & De Vlinder: de eerste Deense stoelen in serieproductie
5. Varianten & actueel
WO II
Net zoals zovele anderen ging het ook Jacobsen echter niet voor de wind in aanloop van en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bouwmaterialen werden steeds schaarser, en de kans op het binnenrijven van een bouwproject nam voor de architect dan ook af. Z’n steile opgang als gerenommeerde belofte werd gefnuikt. Bovendien noopte zijn joodse achtergrond en deportaties die een steeds grotere schaal aannamen Jacobsen tot een drastische ingreep. Hij besloot, samen met een vriend Poul Henningsen en hun echtgenotes met een klein roeibootje Denemarken te ontvluchten.
“Jacobsen zag de steile opgang van z’n carrière gefnuikt door de dreiging van de aankomende wereldoorlog. Z’n joodse achtergrond en het steeds toenemende aantal deportaties besloten hem met een vriend en hun echtgenotes te vluchten naar het naburige en tevens neutrale Zweden.”
Een onderkomen vonden ze in het naburige en tevens neutrale Zweden, waar Jacobsen gedurende twee jaar zou verblijven. Met slechts het ontwerpen van een buitenverblijf voor twee Zweedse dokters, bleef het een tijdlang relatief windstil rond Jacobsen. De architect bracht z’n ‘ballingschap’ door met het ontwerpen van gordijnen en behang.
Toen hij in ’45 terugkeerde naar z’n heimat, was de vraag naar woningen en openbare gebouwen dermate groot, dat Jacobsen onmiddellijk weer aan de slag kon als architect. Uiteraard ging het initieel om louter functionele gebouwen, pas na enige jaren ging het opnieuw om prestigieuze projecten, zoals het Allehusene complex uit 1952. De carrière was opnieuw gelanceerd, deze keer voorgoed. Tijdens z’n leven wist hij heel wat projecten met aanzien te realiseren, en ook postuum – Jacobsen stierf onverwacht in 1971 – werden nog heel wat projecten voltooid (zoals het stadhuis in Mainz, de zeer complexe Nationale Bank van Denemarken en de Deense ambassadegebouwen in Londen) door z’n voormalige medewerkers Hans Dissing en Otto Weitling.
