De Barcelona Chair is zonder twijfel een van de meest iconische designs van de afgelopen 100 jaar. De stoel, anno 2015 een belegen knar van 86 (!), is het resultaat van de samenwerking tussen de Duits-Amerikaanse architect en meubelontwerper Ludwig Mies van der Rohe en architect en ontwerper Lilly Reich ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1929 in Barcelona.
1. Terug in de tijd voor de ultieme Koningsstoel
2. Ook vandaag nog steeds een stijlicoon
3. Kenmerken
4. De interpretaties die uit het origineel voortvloeiden
Ludwig Mies van der Rohe:“The chair is a very difficult object. Everyone who has ever tried to make one knows that. There are endless possibilities and many problems – the chair has to be light, it has to be strong, it has to be comfortable. It is almost easier to build a sky scraper than a chair.”
Hoewel vele meubelontwerpen tijdens het interbellum en het zware economische klimaat gericht waren op de minder vermogende middenklasse of de modale middenman, was dit ontwerp hier een uitzondering op. Immers, de Barcelona- zetel werd ontworpen voor leden van het Spaanse hof om de openingsceremonie van de Wereldtentoonstelling comfortabel te kunnen overschouwen.
De ultieme ‘Koningsstoel’
Voor de Barcelona zetel haalde Mies van der Rohe de mosterd bij de ‘sella curulis’ of Curulische zetel, de erezetel van aristocratie tijdens de hoogdagen van het Romeinse Rijk, die wellicht op zijn beurt geïnspireerd werd op de plooistoel waar Egyptische farao’s, in Mies van der Rohe’s ogen de ultieme koningen, op zaten. De ultieme Koningsstoel dus, zo redeneerde hij.
En hoewel Mies van der Rohe een Bauhaus-ontwerper was, die geloofde in de productie van functioneel meubilair, geschikt voor massaproductie, bleek de Barcelona Chair net heel duur te zijn, en totaal ongeschikt voor het produceren en masse. Saillant detail: Het koninklijk echtpaar Alfonso XIII en Eugine Victoria zou uiteindelijk voor een andere zitplaats gaan…
En ondanks het feit dat de originele Barcelona zetels in wit geitenleder, inclusief hun respectievelijke voetbankjes, verloren gingen toen de Wereldtentoonstelling ten einde liep, zou het ontwerp nadien in sneltempo de wereld veroveren.
